"Koniczynka" bez pomocy nie przetrwa. Potrzebne są pieniądze na czynsz

Wracamy do tematu problemów Fundacji Promocji Zdrowia ZOZ "Koniczynka" w Szczecinie. Ośrodek, który pomaga osobom niepełnosprawnym w każdym wieku, do końca września miał opuścić swoją siedzibę przy al. Bohaterów Warszawy.

Jest jednak światełko w tunelu, bo wypowiedzenie cofnięto, a Fundacja ma czas na spłatę zaległości za czynsz do końca roku. Może też przenieść się w inne miejsce.

- Nieruchomości i Opłaty Lokalne zaproponowały nam nową lokalizację - w przyziemiu budynku przychodni przy ul. Starzyńskiego - mówi Lolita Siewierska z Fundacji. - Lokal byłby dla nas odpowiedni metrażowo, ale jest w stanie technicznym, który nie nadaje się do użytkowania na cele działalności, jaką prowadzi Fundacja. Pomieszczenia są niskie, w dużej części bez okien i wymagają znacznych nakładów zarówno materiałowych, jak i finansowych. Prezes NiOL oświadczył, że cena najmu może podlegać negocjacji, ale konkretna propozycja nie padła. Szanse na lokal z zasobów miasta są znikome, bo nie posiada ono odpowiedniego nawet do remontu. Sytuacja jest więc skomplikowana. Bez wsparcia zewnętrznego nie jesteśmy w stanie spłacić naszych zobowiązań wobec NiOL a także wobec PFRON.

Problemy z płatnościami za lokal w "Koniczynce" zaczęły się po kontroli z PFRON, który doszukał się poślizgów w płatnościach składek ZUS. PFRON dofinansowuje wynagrodzenia 14 niepełnosprawnych pracowników Fundacji w ok. 75 proc.

- Od kwietnia musieliśmy wygospodarować pieniądze na wypłaty pensji dla nich i stąd pojawiły się kłopoty. Niestety nie jesteśmy też w stanie zarobić na czynsz, który wynosi ponad 10 tys. zł miesięcznie - dodaje pani Lidia. - Wszystkie Organizacje Pożytku Publicznego, które posiadają lokale z zasobów miasta, płacą czynsz w granicach 3- 7 zł za metr kwadratowy. My płacimy ponad 30 zł za metr kwadratowy. Nie prowadzimy przecież działalności gospodarczej. Nie mamy szans, by sami zarobić na czynsz.

Fundacja zbiera pieniądze na zrzutka.pl "Uratuj "Koniczynkę" ze Szczecina i pomóż nam pomagać".

ZOBACZ TEŻ: Ośrodek rehabilitacji dzieci i dorosłych musi opuścić lokal. Zabrakło pieniędzy na czynsz. Trwa zrzutka

Od czterech lat z pomocy Fundacji korzysta Marcel. Dojeżdża z mamą na zajęcia dwa razy w tygodniu około 50 km w jedną stronę.

- Dla nas koniec działalności "Koniczynki" to byłaby katastrofa - mówi pani Sylwia, mama Marcela z powiatu stargardzkiego. - Dziecko niepełnosprawne przyzwyczaja się do terapeutów, do miejsca, do sposobu prowadzenia rehabilitacji, zasad. Adaptacja do nowego miejsca dla dziecka niepełnosprawnego to długotrwały i trudny proces. Dojeżdżamy na zajęcia do "Koniczynki" około 50 km w jedną stronę. To dlatego, że tylko tutaj zaoferowano nam terapię kompleksową. Moje dziecko jest niedowidzące i całkowicie głuche - ma implant. Bez rehabilitacji nie ma szans dalszego rozwoju. Zatrzymanie tej rehabilitacji nawet na kilka miesięcy jest niedopuszczalne. Warunki, kadra w "Koniczynce" są super. Nie wyobrażam sobie, by miejsce przestało istnieć.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: Ten dywan pomaga chorym dzieciom. Rehabilitacja przez zabawę jest możliwa i daje efekty