Święto Wojska Polskiego. Kwiaty pod popiersiem marszałka Piłsudskiego w Szczecinie

- W 1920 Polacy zatrzymali Sowietów, tę chorą ideologię komunizmu i uchronili Europę, nie tylko Polskę - mówi Zbigniew Bogucki, wojewoda zachodniopomorski. - Niestety polskie zwycięstwo, poprzez decyzje polityczne w 1945 roku, zostało przekreślone. Polska weszła w strefę wpływów sowieckich na długie dziesięciolecia. Wpadliśmy w czerwone kleszcze i dopiero 1989 rok dał nam wyzwolenie, ale myślę, że historia powinna nas uczyć. Kiedy jesteśmy wspólnotą, a w 1920 roku Polacy byli wspólnotą, to działanie jest skuteczne. W 1920 roku udało się odeprzeć jedną z największych armii.

Dziś 15 sierpnia obchodzone jest Święto Wojska Polskiego, czyli święto Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej. Dokładnie 15 sierpnia 2023 roku przypada również 103 rocznica zwycięskiej Bitwy Warszawskiej.

Batalia o Polskę miała się rozstrzygnąć w trzech newralgicznych miejscach: na przedmościu warszawskim – pod Radzyminem i Ossowem, nad Wkrą i nad Wieprzem. Wieczorem 12 sierpnia Piłsudski, upewniwszy się, że jego wojska w większości zajęły wyznaczone pozycje, wyjechał z Warszawy do Puław nad Wisłą, gdzie zainstalowano Kwaterę Główną. Chciał stąd osobiście pokierować siłami uderzeniowymi Frontu Środkowego. Tym samym główna odpowiedzialność za przebieg walk na przedmościu warszawskim spadła na gen. Rozwadowskiego. A te początkowo przybrały niepomyślny obrót. Pierwsza do polskich pozycji dotarła 21. Dywizja Strzelecka, a nocą 12 sierpnia dołączyło doń pozostałych pięć dywizji 16. Armii Sołłohuba. Gwałtowny atak 21. i 27. Dywizji Strzeleckiej przełamał obronę 11. Dywizji Piechoty płk. Bolesława Jaźwińskiego i sołdaci zajęli Radzymin. Mimo to panikę w polskich szeregach szybko opanowano; następnego dnia doszło do zażartych walk na szable, bagnety i pięści.

Szczególnie odznaczyli się w tym boju młodzi ochotnicy, którzy w wielu przypadkach szli do walki prosto z gimnazjalnych ław. Symbolem ich męstwa stała się śmierć ks. Ignacego Skorupki. Kapelan 36. pułku piechoty Legii Akademickiej otrzymał śmiertelny postrzał 14 sierpnia w czasie walk w Ossowie, kiedy jednemu z żołnierzy udzielał ostatniego namaszczenia. Sowieci zupełnie stracili pod Warszawą inicjatywę, gdy 15 sierpnia do walki ruszyły odwody gen. Żeligowskiego, w tym 1. Pułk Czołgów wyposażony w najnowocześniejszą wówczas broń pancerną – czołgi Renault FT-17.