Chemik potrzebuje chwilowej zamiany ról [nasz komentarz]

Policzanki wychodzą na parkiet jako VakifBank i serwują agresywnie, odrzucają Włoszki od siatki. Na skrzydłach nie kalkulują. Zbijają siłowo, tłamsząc technikę przeciwniczek. Wyróżnia się Małgorzata Glinka-Mogentale, która w swoim stylu wbija piłkę w parkiet do skosu. Busto Arsizio stara się przebić przez blok, obić go, minąć - jednak nie daje rady. W każdym z setów Chemik szybko buduje kilka punktów przewagi, pręży muskuły, dominuje. Mecz trwa godzinę i dwadzieścia cztery minuty, trener Giuseppe Cuccarini już wie, że jego podopieczne zagrają w finale. Tam czeka na nie VakifBank.

Mija noc, a w niedzielne popołudnie do hali wchodzi inny Chemik,. Już nie jest VakifBankiem, teraz zmienia się w Busto Arsizio. Zespół z Turcji nie da się pokonać siłą, ogniem ze skrzydeł czy warunkami fizycznymi. Tu potrzeba patentu, sprytu i cierpliwości.

VakifBank na rozgrzewce wbija gwoździe i pokazuje, jaki jest silny. Chemik spokojnie, ale zawzięcie. Mecz zaczyna się od kilku potężnych ataków zespołu z Turcji. Kibice robią zmartwione miny, jednak siatkarki Chemika tego właśnie oczekiwały. Muszą przeczekać. Pomimo złego wyniku nie zapominają, jakie jest ich zadanie, jaka jest ich wartość. Cierpliwie obijają wysoki blok rywalek. Maja Ognjenović dużo gra środkiem, nawet jeśli nie każdy atak kończy się punktem. To ułatwi życie skrzydłowym.

Policzanki włączają trudną, płaską, szybującą zagrywkę. Turczynki wygrały dwa sety, jednak zaczynają mieć kłopoty z dokładnym odbiorem. Nie ma już atomowych ataków, znacząco spada ich skuteczność w pierwszej akcji. Cierpliwość Chemika się opłaciła. Rywalki stają się nerwowe i na problemy reagują zwiększeniem siły. Nie przynosi to korzyści, policzanki wygrywają w tie breaku. Złoto.

Historia jest fikcyjna, nikt z nas we wróżenie z fusów nie wierzy. Jednak założenie jest prawdziwe. Jeśli Chemik chce walczyć o złoto, musi pokazać dwa oblicza. Pierwszego dnia siłowe, drugiego techniczne. Oby kobieta zmienną była.