Spojrzenia młodych

Ale zimno. I ten wiatr! Na przystanku czekałam na koleżankę. Jak zwykle, spóźnia się. Marznę i nudzę się. Miałam dziś wyjątkowo dobry dzień, wiec jej wybaczę. Rozglądam się. Starsza pani mówi coś do siebie. Zauważyła, że się jej przyglądam, podeszła.
- Pomóżcie.
- Źle się pani czuje?
- Nie dziecko, zbieram na chleb.
Pomarszczona twarz, siwe włosy, zaczerwienione oczy, przygarbiona sylwetka... Wyciągnęłam dwuzłotówkę.
- Dziękuję, niech cię Bóg błogosławi, da ci zdrowie i wszystko, co najlepsze.
Obok młodzi ludzie rozmawiali, głośno śmiejąc się. Gdzieś zadzwonił telefon komórkowy... Jak to na przystanku. Ale ja straciłam dobry humor. Zdałam sobie sprawę, że są ludzie, którym jest ciężko. Ja pomóc im nie mogę, no bo cóż to jest danie 2, czy nawet 10 zł. Jak czuje się człowiek zmuszony do błagania o pieniądze na chleb...
Przyszła koleżanka. Spóźniła się kilkanaście minut, ale bardzo boleśnie.
Paulina Bęben, Gimnazjum nr 23, kl. III d

Mieszkam w czynszowej kamienicy w centrum miasta. Za "podwórko" służy mi obskurna, cuchnąca brama i mały placyk z trzepakiem. Wracam z zakupami. Przed klatką schodową grupka moich sąsiadów. Są w różnym wieku - od 15 do 20 lat. Jedna osoba uczy się w liceum, trzy w gimnazjach, reszta w zawodówkach. W rękach mają puszki z piwem. Podchodzę, żeby się przywitać.
- Siema, Sandra! Co słychać?
- W porządku. A co u was?
I po rozmowie, bo wrócili natychmiast do "debaty" o wczorajszej imprezie u Kaśki. Zwłaszcza o tym, ile kto wypił i co się potem działo. No i jeszcze o kolejnych zmianach dziewczyn i chłopaków. Zapytałam o szkołę. Zdziwili się, nawet chyba im podpadłam. Coś ty. Kto by się tym przejmował.
Odchodzę. Czy taka jest większość moich rówieśników? Nie, to niemożliwe. Ale przecież wcale niełatwo spotykać ludzi, z którymi chce się być, słuchać ich, dowiedzieć się czegoś ciekawego.
Czemu się rozmijamy...
Sandra Sekuła, Gimnazjum nr 16, kl. II