Zwykli przegrywać?

Jeśli przegrywać to tylko teraz, w meczach towarzyskich. Jednak z drugiej strony, trudno oczekiwać od słabej reprezentacji, by znowu (niczym jesienią ubiegłego roku) wspięła się na wyżyny i wygrywała w meczach o punkty.

Cud bowiem już raz się zdarzył. Zdekompletowaną i słabą reprezentację wzmocnił jesienią Tomasz Frankowski oraz będący w życiowej formie Jacek Krzynówek. Selekcjoner Paweł Janas chyba sam po cichu nie wierzył w nadzwyczajne efekty tego eksperymentu.

Mimo to się udało. Nasza reprezentacja, która w meczach kontrolnych traciła średnio po cztery gole, wygrała trzy wyjazdowe mecze eliminacji do mistrzostw świata. Styl nie zachwycał, gra była dobra tylko momentami, ale grunt, że wygrywaliśmy. Drugie miejsce w tabeli pozwoliło w spokoju i optymistycznym nastroju przetrwać do wiosny. Jednak już w pierwszym towarzyskim meczu 2005 roku kibice mogli stracić humory.

Bo i jak długo można polegać na szczęściu, czy dobrej passie? Przegrany mecz z Białorusią 1:3 w bezwzględny sposób ukazał braki polskiej kadry. Brak zgrania, wiele strat, za mało walki w środku pola, osamotniony Maciej Żurawski w ataku - mankamentów znalazłoby się jeszcze więcej...

Wprawdzie słabszą dyspozycję naszej drużyny można tłumaczyć okresem przygotowawczym, przerwą zimową, brakiem w zestawieniu Mirosława Szymkowiaka, czy Emmanuela Olisadebe, ale czy mocny zespół ulega w tak dramatycznym stylu europejskiemu średniakowi? Na pewno nie.

W marcu czekają nas mecze o punkty eliminacji do mistrzostw świata. 26 zagramy z Azerbejdżanem, cztery dni później zmierzymy się z Irlandią Północną. Może dobrze się stało, że w lutym dostaliśmy takie baty od Białorusinów? Dostrzegamy braki, wiemy co poprawiać. Wiadomo też jedno. Jeśli tak zagramy w meczach o punkty o awansie do przyszłorocznych finałów, które odbędą się w Niemczech, możemy zapomnieć.