Ta wieś miała wielu właścicieli

Pierwsze zapisy nazwy tej wsi, czyli Parnyn czy Pannyn, według niektórych badaczy mogą świadczyć o jej słowiańskim pochodzeniu. Wiadomo, że w okolicach Recza pozostało wiele zabytków archeologicznych, świadczących o rodzimym, pomorskim zasiedleniu. Wiadomo też, że w 1337 r. miejscowość została opuszczona. Mógł się do tego przyczynić kryzys osadnictwa wiejskiego, jaki miał miejsce w XIV w. Jednak właścicielom ziemskim, Wedlom, zależało na wypełnianiu pustek osadniczych. Doprowadzono do ponownego zaludnienia miejscowości.
Na szlaku handlowym

W 1354 r. Pomień był miejscowością położoną przy szlaku handlowym Recz-Choszczno. Z listu lennego, spisanego w 1545 r. wynika, że miejscowość należy do rycerzy von Wedel z Ińska. Jednak już w 1561 r. Adam von Wedel sprzedał część wsi Janowi Kasparowi von Benckendorff, a w 1581 r., sprzedał resztę Pomienia wraz z młynem Georgowi von Benckendorff. Jak widać, rodzina nowych właścicieli powiększała swoje posiadłości. Taki stan utrzymał się do 1712 r., kiedy wieś nabył Johann Sigismund von Kerkow. Jednak właściciele wciąż się zmieniali.
W końcu osiemnastego stulecia, drogą spadku, Pomień został przyłączony do posiadłości, słynnej w owym czasie, pomorskiej rodziny Puttkammerów z Pęzina. Nowi posiadacze, tak jak Wedlowie, byli jednym z najznamienitszych rodów. Wywodził się z rdzennego pomorskiego rycerstwa, słowiańskiej rodziny Świeców. W polu ich herbu widniał rybogryf (górna część gryfa, dolna ryby). Siedziba Puttkammerów, zamek w Pęzinie, została przez nich pozyskana dzięki małżeństwu Piotra Jerzego z Ewą Lilianną von Borck, w 1680 roku. Zamek stopniowo rozbudowywali, posiadali go aż do końca II wojny światowej.

Niestety, Pomień nie był dla Puttkammerów tak ważny. W 1820 r. sprzedali go Hansowi Kurtowi von Bornstaedt. Z biegiem lat majątek przechodził z rąk do rąk. W 1835 r. nabył go Ernest Andreas Vothe, by już w 1842 r. właścicielem został Gottfried Niendor. Po trzydziestu jeden latach, w 1873 r. właścicielem został Alexander von Bielkow. Kolejnymi posiadaczami byli od 1883 r. Ferdynand Heinrich, od 1892 r. Karl von Thiel, w tym samym roku przejął go Wilhelm Heck. W 1931 r. właścicielką była Anna Koch z domu Heck.

Kościół z głazów narzutowych

Ozdobą miejscowości Pomień jest kościół. Jego budowę zapewne rozpoczęto w XV w., natomiast w drugiej połowie siedemnastego stulecia obiekt doczekał się zmian w wyglądzie. Podczas jego wznoszenia, w głównej mierze posłużono się nieobrobionymi głazami narzutowymi. Z cegły zbudowane są otwory okienne i drzwiowe oraz szczyt wschodni korpusu, który zdobi układ wydłużonych blend. Wieżę także zdobią blendy. Pierwotnie w jej wnętrzu była drewniana, szkieletowa konstrukcja, która stabilizowała korpus. Wieża została wzniesiona na planie zbliżonym do kwadratu, natomiast korpus nawowy na planie nieregularnego prostokąta. Świątynia w Pomieniu ma bardzo ciekawe, zabytkowe wyposażenie. Należą do niego drewniane, zdobione rzeźbami i malowidłami, barokowy ołtarz i ambona z XVII w., drzwi z 1696 r. i pochodząca z końca osiemnastego stulecia, z piaskowca, zdobiona reliefami płyta nagrobna.
Do interesującej zabudowy miejscowości należy kaplica cmentarna z 1852 r. Jej ceglane ściany posadowione są na kamiennych fundamentach. Warto także zwrócić uwagę na budynki folwarczne: powozownię z drugiej połowy XIX w., dwie stajnie, jałownik i gołębnik z lat sześćdziesiątych XIX w., owczarnie z 1877 r., gorzelnie z czwartej ćwierci XIX stulecia oraz pałac z połowy XIX w. Do dawnego folwarku kiedyś należał także park. Drzewa, które w nim rosną to dęby, brzozy, kasztanowce, klony i jarzęby. Na jego terenie znajdował się niegdyś cmentarz rodowy miejscowej szlachty. Przed 1945 r. miejscowość Pomień nazywała się Pammin.