Rekolekcje księdza Parfianowicza. Odcinek drugi: Oksymoron się rodzi

Czy nie jest tak, że worek ze śmieciami wyrzucony w ścisłym rezerwacie przyrody boli bardziej niż ten sam worek leżący na boisku przed blokiem? Mnie boli bardziej. Na boisku przed blokiem też nie powinno się go zostawiać, jednak dewastujące skutki są tutaj mniejsze i posprzątać jest łatwiej.

Ale co to wszystko ma wspólnego z kolędą „Bóg się rodzi”, do której chcę nawiązać w tym odcinku? Otóż znajduje się w niej wyśmienity zestaw oksymoronów: „ogień krzepnie”, „blask ciemnieje”, „ma granice Nieskończony”. Są przepyszne, jak kontrastujące ze sobą smaki, np. słony karmel. Uwielbiam je i za każdym razem czekam, aż zostaną podane. W zasadzie to samo wyrażenie „Boże Narodzenie” też pachnie oksymoronem. Nic dziwnego, wszak wydarzenia z Betlejem pokazują Boga nietypowego, który daje się poznać nie wprost. No bo, jeśli obrazem Jego mocy i potęgi ma być małe, robiące w pieluchy dziecko, przychodzące na świat w warunkach, co do których nie tylko sanepid miałby zastrzeżenia, to jest to co najmniej nie wprost.

Pasterze, czy Królowie, wchodząc do stajenki, musieli uważać, żeby nie wdepnąć w krowi lub owczy placek. Co prawda Ewangelia na ten temat milczy, ale może niejeden z nich nawet wdepnął. Wyobraźmy sobie jednego z Królów, może tego, który przynosi złoto, jak przed albo chwilę po wizycie przed obliczem Boga, wydłubuje patykiem z trzewików... tak, to. Już nigdy Państwo tak samo nie spojrzą na szopkę, prawda?

Przecież tu aż roi się od przeciwności, oksymoronów, paradoksów, a może nawet i absurdów. Bóg chyba je lubi. Odnoszę wrażenie, że czasem ukrywa się w nich, żeby nie dać się odnaleźć wulgarnej nieraz oczywistości. Ja się Bogu nie dziwię, bo sam też posmaku oczywistości nie znoszę. Nie lubię, gdy przyprawiona jest nią sztuka, czy literatura. Myślę, że religia też się z nią gryzie. A Bóg z natury jest nieoczywisty. Może nawet jest... Oksymoronem?

Jeszcze bardziej odkryłem to całkiem niedawno, kiedy zacząłem odczuwać zmęczenie docierającymi do mnie zewsząd informacjami o brudach w Kościele. Czy Państwo też odnoszą wrażenie, że tego jest już tak dużo, że robi się niedobrze? Kolejny skandal, kolejna wypowiedź, kolejny walący się w gruzy autorytet.

Mówiąc szczerze, mój wewnętrzny spokój zachwiał się już nie raz do tego stopnia, że zacząłem zadawać sobie pytania o to, dlaczego ja nadal ten Kościół kocham i w nim jestem. Czasami rodziła się myśl, żeby rzucić wszystko i pojechać... nad Biebrzę.

Pewnego dnia przyszło olśnienie, które trochę związane jest i z Biebrzą. Otóż zobaczyłem Boga, który pokazał mi się nie wprost. Kiedy w jednej chwili uświadomiłem sobie, jak dużo jest tego brudu, to zanim zebrało mi się na mdłości, pomyślałem, jak piękne musi być to, co jest tym brudem skalane, skoro to aż tak boli i razi. Zobaczyłem Biały Grąd, a na nim te wszystkie czaple i bataliony, zimorodki, rycyki i czajki. Usłyszałem wodniczkę, której delikatny śpiew tak trudno wyłuskać z bogactwa biebrzańskich dźwięków, nie myląc go z rokitniczką. Jeszcze bardziej zabolał mnie pozostawiany tam przez niektórych syf (znów proszę o wybaczenie).

W tym roku chyba pójdę przed żłóbek i zawołam głośno: Boże! Oksymoronie! Ratuj! Co Państwo na to?