Odnaleziono głaz nadleśniczego Meyerincka w Puszczy Bukowej w Szczecinie? Poszukiwacze na tropie ciekawej historii

Heinrich von Meyerinck urodził się 6 grudnia 1786 roku w Magdeburgu. Był synem pruskiego majora Wilhelma Heinricha Jakoba von Meyerincka (ur. 23 sierpnia 1755 roku, zm. 23 października 1792 roku) i Sophie z d. von Biedersee (1764–1820, po śmierci Jacoba wyszła za mąż za feldmarszałka Ludwiga Karla von Kalcksteina). Heinrich uczył się w klasztorze w Bergen koło Magdeburga. W latach 1802-1806 służył w pułku królewskim w Poczdamie, następnie w latach 1807-1812 był szambelanem księcia Augusta Christiana Friedricha (1769-1812) w księstwie Anhalt-Köthen.

W 1810 roku ożenił się z Pauline Christiane Sophie von Rauchhaupt (ur. 24 lutego 1790 roku, zm. 20 lipca 1854 roku). Mieli dzieci: Nanny Auguste Henriette Sophie (ur. 1 luty 1811 roku, 7 grudnia 1834 roku wyszła za mąż za pruskiego generała kawalerii Wilhelma Ludwiga von Zollikofer-Altenklingen (1783-1868), zm. 4 stycznia 1880), Richarda Hermanna Paula Heinricha (ur. 26 grudnia 1812 roku, był głównym łowczym (Oberjägermeister), ożenił się 8 października 1839 roku z Amalie Dietze (ur. 25 sierpnia 1818 roku, zm. 12 lipca 1858 roku), zm. 29 października 1889 roku) oraz Huberta Otto Ludwiga (ur. 28 czerwca 1827 roku w Lödderitz, był pruskim generałem (Generalleutnant), 12 października 1857 roku ożenił się z Gertrud Dietze (ur. 7 lipca 1837 roku), Hubert zm. 5 kwietnia w 1900 roku w Poczdamie). W 1813 roku Heinrich von Meyerinck wstąpił do Pomorskiego Pułku Husarskiego nr 5 i został adiutantem księcia Jeana Baptiste Bernadotte (1763-1844, poźniejszego króla Szwecji - Karola XIV Jana), z którym przeniósł się do Paryża. Po zakończeniu wojen napoleońskich, przeszedł na emeryturę jako kapitan kawalerii. Następnie studiował nauki przyrodnicze w Halle (Saale), w 1817 roku po zdaniu egzaminu na leśniczego został zatrudniony rok później jako nadleśniczy w Grüneberg, Löwenberger Land.

W 1823 objął kierownictwo leśnictwa w Lödderitz koło Dessau. Od 1829 do 1844 roku kierował nim jako nadleśniczy. Stworzył tam modelowe przedsiębiorstwo osiągające duże dochody, tereny nadleśnictwa stały się miejscem wycieczek i odwiedzin znanych leśników, botaników i zoologów, m.in. Juliusa Theodora Christiana Ratzeburga (1801-1871) z Berlina i Friedricha Wilhelma Leopolda Pfeila (1783-1859).

Wielu leśników uczyło się, odbywając praktyki, u Heinricha von Meyerincka. Von Meyerinck w Lödderitz interesował się uprawami dębów oraz wiązów i wierzbami. Prowadził ukierunkowane cięcia pielęgnacyjne drzew, określane jako tresura drzew. Prowadził obserwacje owadów, głównie szkodników leśnych, co zaowocowało wymianą myśli z czołowymi entomologami oraz własnymi publikacjami w czasopismach naukowych i leśnych.

W 1827 roku Towarzystwo Badań Przyrodniczych w Berlinie opublikowało w swoich pismach obserwacje von Mayerincka dotyczące bobrów. Von Mayerinck był autorem cenionych opracowań o zakładaniu szkółek i gospodarce leśnej, pozyskał także wiele okazów ornitologicznych dla Pruskiego ośrodka Szkoleniowego w Neustadt-Eberswalde.

W 1845 został przeniesiony do Szczecina jako nadleśniczy, gdzie pozostał aż do śmierci. Heinrich von Meyerinck zmarł 18 września 1848 roku w Szczecinie. Po jego śmierci na wzgórzu na skraju Puszczy Bukowej w Klęskowie ustawiono głaz pamiątkowy, określany jako Mayerinck Denkstein.

- Kontrolnie odwróciliśmy wszystkie inne głazy znajdujące się w rejonie a następnie odłożyliśmy na miejsce i wyrównaliśmy teren. Skłaniam się, że właściwym głazem pomnikowym był ten pierwszy, stojący między wzgórzami na szczycie kotliny, którą niegdyś biegła ścieżka od wiaduktu, która wychodziła prosto na głaz. Może znajdowała się na nim przyklejana tablica, albo jak większość dużych głazów w Puszczy nie miał wyrytej nazwy. Stawiam, że to ten głaz ale pewności nie mam. Historia i czas pokaże. Dobrze, że chociaż postać Heinricha von Mayerincka udało się wydobyć z odmętów historii. - mówi dr Marek Łuczak.