Nie żyje Józefa Hennelowa. Krakowska dziennikarka i publicystka miała 95 lat

FLESZ - Koronawirus w Polsce. Zachowajmy czujność i zdrowy rozsądek

Urodzona w Wilnie Józefa Hennelowa z domu Golmont ponad dwie trzecie swojego życia poświęciła „Tygodnikowi Powszechnemu”. Pracę rozpoczęła jako korektorka w 1948 r., potem była redaktorką, sekretarzem redakcji i do 2008 r. zastępcą redaktora naczelnego. W lipcu 2012 pożegnała się z czytelnikami, tłumacząc swoje odejście z "Tygodnika" zaawansowanym wiekiem i gorszą kondycją.

„Czytelników i nas, młodszych redaktorów, uczyła odpowiedzialności za słowo, dystansu wobec patosu, zainteresowania pozornymi drobiazgami codzienności, za którymi zawsze stała wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka" – napisali w pożegnaniu jej współpracownicy z krakowskiej redakcji.

W czasie II wojny światowej należała do Szarych Szeregów, brała również udział w tajnym nauczaniu w Wilnie.

Po wojnie zamieszkała w Krakowie, z którym była związana do końca życie.

Ukończyła w 1951 studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1954–1956 była pracownikiem krakowskiego oddziału Ossolineum. W czasach PRL współpracowała z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym.

W trakcie transformacji ustrojowej zasiadała w sejmowych ławach. Od 1989 z ramienia Komitetu Obywatelskiego sprawowała mandat poselski na Sejm kontraktowy. Od 1991 do 1993 roku, w I kadencji Sejmu RP, była parlamentarzystką Unii Demokratycznej. Była członkiem założycielem UD, a potem członkiem Unii Wolności.

Nazwisko Józefy Hennelowej nieodłącznie związane jest z krakowskim Klubem Inteligencji Katolickiej czy Stowarzyszeniem Dziennikarzy Polskich. Udzielała się społecznie na wielu polach, od pomocy na rzecz domów dziecka po ochronę zabytków.

Oprócz publikacji w "Tygodniku Powszechnym", Józefa Hennelowa jest autorką i współautorką szeregu publikacji książkowych: szkicu biograficznego o Juliuszu Osterwie oraz książek: "Kim jest dla mnie Jezus Chrystus", "...i nachylił się dzień", "Powołanie i przygoda: rodzice i wychowawcy o sobie", "Obecność", "Nasze sprawy rodzinne”, "Votum separatum: publicystyka 1982-1999" (2001), "Bo jestem z Wilna" , "Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne" (2002) , "Otwarty, bo powszechny. O kościele, który może boleć" (2012).

Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi, a także jednym z najwyższych watykańskich odznaczeń za szczególne zasługi dla Kościoła – Orderem św. Grzegorza.

"Pani Józefo, droga Ziuto, dziękujemy za teksty, za tak wysoko postawioną poprzeczkę etosowi dziennikarskiemu, za dyskretne i życzliwe towarzyszenie" - pożegnał Józefę Hennelową "Tygodnik Powszechny".