Las Arkoński. Odkopano pamiątkowy kamień z 1920 roku. Komu jest poświęcony?

- Pomniki na mapach były zaznaczane dokładnie nawet wtedy, kiedy były niewielkie. Dla przykładu, małe popiersie Roberta Prutza z Cmentarza Niemierzyńskiego - oznaczane na mapach wielokrotnie. Skoro tak, to ten tajemniczy "denkmal" również powinien być komuś lub czemuś poświęcony. Na tyle istotny, by oznaczyć go na mapach – wyjaśnia Paweł Ziatek, miłośnik starego Szczecina.

Rozwiązania zagadki podjęli się członkowie „Denkmal Pomorze”, Grupy Wirtualny Niemierzyn, Stowarzyszenia Historyczno-Eksploracyjnego "Archegryf" oraz wolontariusze i pracownicy Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii im. św. Brata Alberta. To oni prowadzili prace poszukiwawcze na terenie Lasu Arkońskiego, a dokładnie w miejscu oznaczonym na mapach z lat 1920-1945 jako "Denkmal" - pomnik, ok. 150 m na płn.-zach. od ośrodka.

ZOBACZ TAKŻE:

- Po przebadaniu terenu odkryliśmy wiele kamieni granitowych (największy prawie 1,5 t), elementy dekoracyjne z piaskowca oraz, co najważniejsze - kamień pamięci z inskrypcją "Lina Viek 1920". Jest on poświęcony Karolinie Viek, żonie Carla Vieka, dyrektora Zakładu Hydroterapii Eckerberg (Wasserheilanstalt Eckerberg), założonego w latach pięćdziesiątych XIX wieku. W 1910 roku wdowa po lekarzu sprzedała zakład miastu, który został zamieniony na restaurację "Kurhaus Eckerberg". Po wojnie, znany mieszkańcom Szczecina jako tzw. Cichy Kącik, a od l. 90 XX w. jako Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii im. św. Brata Alberta – relacjonują odkrywcy.

Zobacz galerię(12 zdjęć)

Dom Zdrojowy Eckerberg

Jak podaje Jan Iwańczuk w Internetowej Encyklopedii Szczecina, po raz pierwszy wspomniany został na początku lat 80. i 90. XIX wieku w ogłoszeniach prasowych, a także, w przewodniku po Szczecinie i okolicy z roku 1891 jako zakład wodoleczniczy, zarządzany przez dr Viecka (Wasserheilanstalt Eckerberg). Natomiast w przewodniku Sarana z roku 1913 wymieniony został jako dom zdrojowy (Kurhaus) będący własnością miasta, z restauracją, kawiarnią na wolnym powietrzu oraz pokojami do wynajęcia, położony w lesie, nieopodal końcowego przystanku linii 3. W okresie międzywojennym obiekt, oprócz licznych kuracjuszy, odwiedzany był przez wędrujących lasem mieszkańców Szczecina, zarówno latem jak i zimą, w tym, także przez amatorów sportów zimowych, między innymi, na położonym obok torze saneczkowym.

Uzdrowisko

Zabudowa dawnego domu zdrojowego przetrwała działania wojenne i powojennych szabrowników, a potem pod nieużywaną obecnie nazwą „Uzdrowisko” przeznaczono ją na cele oświatowe. Początkowo jako przedszkole, a następnie jako Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych „Cichy Kącik” i Sanatorium Rehabilitacyjne dla Dzieci „Las Arkoński”.

W 1991 roku miasto przekazało zabudowania Caritasowi Archidiecezji Szczecińsko – Kamieńskiej, który początkowo umieścił tu Ognisko Świętego Brata Alberta – internat dla chłopców, którzy z różnych przyczyn znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej. Następnie w 2005 roku, ten przekształcił je w Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii im. św. Brata Alberta w Szczecinie.