Dzień Zaduszny na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Zatrzymajmy się dziś, by wspomnieć wszystkich wiernych zmarłych

Tu jest pamięć i tutaj świeczka.
Tutaj napis i kwiat pozostanie. Ale zmarły gdzie indziej mieszka
na wieczne odpoczywanie.

- tak w 2015 roku pisała Joanna Kulmowa w wierszu „W zaduszki” z tomu „Prośba o nieskończenie”.

To dziś jest ten dzień. Wczoraj zanosiliśmy kwiaty, zapalaliśmy znicze. Dziś jest dzień modlitwy. Kościół katolicki wspomina wszystkich wiernych zmarłych. Bez wyjątku. Usłyszeć dziś można pytanie Hioba: „Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieścić? Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki?” I jego odpowiedź: „Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje i oczyma ciała będę widział Boga. To właśnie ja Go zobaczę”.

Tak jak Hiob trzeba mieć nadzieję. Dla nas i dla tych wszystkich, którzy odeszli przed nami, i których tak nam brakuje.

Na cmentarzu
klony na wietrze
drozdy w jaśminach skoczne
a na końcu alei mrocznej
świeci jasna wysoka przestrzeń.

Dziś znowu wielu z nas odwiedziło cmentarz. – To dzisiaj jest prawdziwe święto zmarłych – można było usłyszeć. Oni za nas w wieczności, a my za nich tutaj na ziemi. Zanim rozpędzimy znowu swoje życie, zatrzymajmy się. Pomyślmy.

Smutek to jest mrok po zmarłych tu
ale dla nich są wysokie jasne światy.
Zapal świeczkę.
Westchnij.
Pacierz zmów.
Odejdź pełen jasności skrzydlatej.