Co dalej ze Szpitalem Miejskim? Siostry chcą się dogadać, miasto nie bardzo ma ochotę

OPINIA

OPINIA

ks. dr Grzegorz Harasimiak
- Tu nie chodzi, o to by za wszelką cenę odzyskać tę nieruchomość, ale że została ona poświęcona Bogu (była tam kaplica, służono Bogu pomagając ludziom najbardziej potrzebującym), wyrosła na pewnej duchowości, którą są przesiąknięte ściany tego szpitala. Praca nie była tutaj prosta. Przyjeżdżali tutaj robotnicy, w przeważającej części katolicy z Polski, w okresie II wojny światowej - nawet do 10 tysięcy ludzi. Siostry prowadziły tutaj działalność charytatywną, ale i duszpasterską. Są tutaj mocno zakorzenione. Siostry, które kiedyś tu przebywały, były tak wycieńczone fizycznie pracą, że zapadały szybko na zdrowiu. Wracały do domu generalnego w Trzebnicy i tam umierały w wieku 20-30 lat. To takie dramatyczne znaleźć się na cmentarzu i zobaczyć groby dwudziestokilkuletnich sióstr. Czy można zignorować to dziedzictwo? Teraz siostry chciałyby tutaj reaktywować swoją działalność. Poprosiły o pomoc Księdza Arcybiskupa jako gospodarza i rządcę Diecezji, czyli ordynariusza miejsca, rozmawiają z miastem. Mogłyby nie informując nikogo złożyć wniosek do Komisji Majątkowej przy MSWiA. Ale chcą współpracować.

W budynku przy al. Wyzwolenia Kongregacja Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza z Trzebnicy chce utworzyć szpital rehabilitacyjny. Miałyby tam działać: rehabilitacja neurologiczna, kardiologiczna i ortopedyczna oraz oddział dla przewlekle chorych.

Budynek, w którym mieścił się szpital miejski oraz przyległy do niego teren to dawna nieruchomość boromeuszek. Zakonnice kupiły ją w 1867 roku. W 1910 r. otworzyły tam szpital.

- Do 1989 r. nikt sióstr nie wydziedziczył z tej własności, mało tego: poszczególne urzędy administracyjne, łącznie z Ministerstwem Komunikacji powoływały się na księgę wieczystą, w której siostry były właścicielem nieruchomości - mówił niedawno "Głosowi" ks. dr Grzegorz Harasimiak, pełnomocnik prawny Kongregacji. - W dokumentach, nawet tych państwowych z okresu władzy ludowej, siostry widnieją jako właścicielki, tylko są pozbawione - ze względu na politykę wyznaniową PRL i racje społeczne - możliwości posiadania, ponieważ działa szpital i takie jest zapotrzebowanie. Później zmieniono argumentację na bardziej prawną, że dekret z 1946 r. o przejęciu mienia poniemieckiego powoduje to, że z mocy prawa mienie przeszło na Skarb Państwa, co jest błędną interpretacją.

Po zamknięciu szpitala miejskiego, siostry postanowiły odzyskać swój majątek. Można to robić w trojaki sposób: drogą sądową, administracyjną (poprzez Komisję Majątkową) i na drodze porozumienia z miastem. Każda metoda ma wady i zalety. Siostrom zależy na szybkim rozwiązaniu sprawy.

- Nadal otwarta jest jednak możliwość dogadania się z miastem. Potrzebna jest tylko zgoda obu stron - uważa ks. Harasimiak.

Miasto utrzymuje jednak, że to ono jest właścicielem nieruchomości (powołuje się na zapis w księdze wieczystej; zakonnice mają zaś wypis z wcześniejszej księgi, w której figurują jako właścicielki nieruchomości).

- Z naszych informacji wynika, że Komisja Majątkowa zakończyła już postępowanie i sprawa roszczeń sióstr jest zamknięta - mówi Tomasz Klek z Urzędu Miasta. - Szanujemy działalność sióstr. Niewykluczone, że siostry będą mogły prowadzić swoją działalność w Szczecinie. Jednak nie musi się to odbywać w budynkach po szpitalu miejskim.

Tomasz Klek przyznaje, że nie przedstawiono siostrom jeszcze żadnych konkretnych lokalizacji. - Czekamy na odpowiedź, czy są w ogóle zainteresowane takim rozwiązaniem - mówi urzędnik.

Dopiero po 1989 roku siostry mogły się ubiegać się o odzyskanie tego, co im odebrano. Do 1994 r. Komisja Majątkowa przy MSWiA rozpatrywała wniosek sióstr. W tym samym roku zakonnice złożyły pismo o wycofaniu się z roszczenia. W należącym do nich budynku działał wtedy szpital. Jedyną możliwością odzyskania nieruchomości przez siostry byłoby jego zamknięcie. Boromeuszki nie chciały do tego doprowadzić. 26 kwietnia 1994 r. Komisja Majątkowa wydała orzeczenie umarzające postępowanie.