Badacze Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie przywrócili tożsamość szóstego obrońcy Westerplatte. Kim był?

- Szczątki udało się zidentyfikować dzięki badaniom porównawczym. W naszym województwie żyje syn brata poległego Ignacego Zatorskiego - mówi dr hab. Andrzej Ossowski, kierownik Zakładu Genetyki Sądowej PUM, koordynator Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów. Ustalanie tożsamości jest bardzo trudne. Polegli nie mieli założonych rodzin, a więc pozostaje pobieranie materiału genetycznego od rodzeństwa i ich dzieci.

Przy szczątkach, które trafiły do PUM znaleziono oporządzenie charakterystyczne dla żołnierzy Wojska Polskiego z 1939 roku. Obrażenia widoczne na kościach wskazują, że mamy do czynienia z żołnierzami, którzy polegli w czasie walk o Westerplatte. Szczecińscy badacze nie zamierzają jednak poprzestać tylko na ustaleniu tożsamości poległych.

- Chcemy ustalić również kolor oczu, włosów i skóry oraz wykonać rekonstrukcję twarzy - dodaje Andrzej Ossowski. Nasza katedra Medycyny Sądowej ma duże doświadczenie w rekonstrukcjach. Badania mogą potrwać około 1,5 roku.

Znamy życiorys st. legionisty Ignacego Zatorskiego, ur. 25 lipca 1915 r. we wsi Baranów (obecnie Suchedniów, mieszkał w Bugaju gm. Suchedniów, woj. świętokrzyskie). Syn Andrzeja i Marianny z domu Mendakiewicz. Służbę wojskową odbywał w 4. pułku piechoty legionów w Kielcach. Przybył na Westerplatte w dniu 30 marca 1939 r. w stopniu starszego legionisty jako celowniczy ckm. Od 17 sierpnia 1939 r. został przypisany do 1. drużyny I plutonu, mającego obsadzać wschodnie placówki systemu obronnego Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. 31 sierpnia 1939 r. rozkazem dziennym Dowódcy Oddziału Wartowniczego kpt. Franciszka Dąbrowskiego przypisany do obsady wartowni nr 5. Brał udział w odpieraniu pierwszego niemieckiego szturmu na teren Składnicy w ramach obsady placówki Wał kpr. E. Szamlewskiego. Następnie walczył w rejonie wartowni nr 5. Po południu 2 września 1939 roku Zatorski znajdował się w wartowni nr 5, w której zginął w trakcie nalotu Luftwaffe.

We wrześniu 1939 roku w walkach o półwysep poległo od 15 do 20 polskich żołnierzy, a rany odniosło ok. 50. Różne są dane dotyczące liczebności polskich sił we wrześniu 1939 roku. Według jednych źródeł było to 182 żołnierzy, w tym 5 oficerów i lekarz, inne źródła podają 205-210 żołnierzy, w tym ponad 70 podoficerów. Niektórzy badacze mówią o załodze liczącej 225 ludzi, w tym sześciu oficerów i 30 pracowników kontraktowych.