10 listopada 1989 roku obalono mur berliński. Zobacz niesamowite zdjęcia

Tuż po zakończeniu II wojny światowej terytorium Niemiec podzielono na cztery strefy okupacyjne, a Berlin na cztery sektory. Strefami i sektorami zarządzają Związek Sowiecki, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Francja... Tę historię znamy ze szkoły. Później przez wiele miesięcy Walter Ulbricht, lider wschodnioniemieckich komunistów, zabiegał u Nikity Chruszczowa, lidera KPZR, o zgodę na „zastosowanie radykalnych środków” mających zapobiec ucieczce najlepszych specjalistów z NRD na Zachód. W latach 1949-61 ten kierunek wybrało 2,6 mln ludzi, z czego 1,6 mln właśnie przez Berlin Zachodni. Stąd przygotowano tajny plan pod jakże wymownym kryptonimem Chiński Mur.

O północy 13 sierpnia 1961 roku 25 tys. uzbrojonych żołnierzy, policjantów i funkcjonariuszy robotniczej milicji otoczyło zachodnie sektory Berlina. Zaczęto stawiać zasieki, które wkrótce zastąpiły betonowe segmenty kilkumetrowej wysokości. Mur miał około 156 km długości. Jakby tego było mało, 23 czerwca 1963 zaczęto tworzenie wzdłuż muru pasa tzw. ziemi niczyjej, zaminowanej i strzeżonej przez mechaniczne „potykacze”, czujniki, systemy automatycznego ostrzału... Propaganda NRD określała ten system mianem... antyfaszystowskiego wału ochronnego, który miał chronić demokrację. Zresztą już wcześniej mówiono, że mur został wzniesiony na prośbę państw Układu Warszawskiego.

Całkowita szerokość pasa granicznego była uzależniona od zabudowy w obszarze granicznym i wynosiła od 30 do 500 metrów przy słynnym placu Poczdamskim. Jeszcze na początku 1989 roku muru strzegło 11,5 tys. żołnierzy uzbrojonych w miotacze ognia i transportery opancerzone oraz 500 cywilów.
Od 13 sierpnia 1961 do 9 listopada 1989 zorganizowanych było 5.075 udanych ucieczek do Berlina Zachodniego lub RFN, w tym 574 dezercje. Dokładna liczba ofiar jest sporna i niepewna, różne źródła podają od 136 do 238 śmiertelnych przypadków. Jedyną ofiarą muru berlińskiego spoza Niemiec był 24-letni Polak Franciszek Piesik, który utonął przy próbie ucieczki do Berlina Zachodniego w jeziorze Nieder Neuendorfer See.

Nie na wiele zdały się słowa potępienia i polityczne gesty. Chociażby ten z 26 czerwca 1963 r. amerykańskiego prezydenta Johna Kennedy’ego. Podczas wizyty w Berlinie Zachodnim wypowiedział słynne słowa: „Jestem berlińczykiem - Ich bin ein Berliner”. Podniosłość chwili nieco zepsuł fakt, że to samo zdanie można przetłumaczyć jako „Jestem (berlińskim) pączkiem”. Mur stał się atrakcją turystyczną, po zachodniej stronie zbudowano nawet platformy dla gapiów. Później stał się polem do popisu dla artystów graffiti.

Jeszcze 18 stycznia 1989 r. na łamach organu partii „Neues Deutschland” przywódca NRD Erich Honecker obiecywał, że mur berliński będzie „istnieć jeszcze za 50, a nawet za 100 lat”. 9 listopada tego roku mur runął. Mur berliński padł w nocy z czwartku 9 listopada na piątek 10 listopada 1989. To wynik tzw. Jesieni Ludów, gdy jednym z żądań ulicy była wolność podróżowania. Do jej zapewnienia przyczynił się 9 listopada 1989 sekretarz Komitetu Centralnego komunistycznej SED Guenther Schabowsky. Pytany przez zagranicznego dziennikarza o to, kiedy ludzie będą mogli bez przeszkód przekraczać granicę NRD, powiedział, że zarządzenie wchodzi w życie od zaraz. Słysząc to, na barierę oddzielającą dwie części Berlina ruszył tłum. Do północy wszystkie przejścia między obydwiema częściami miasta zostały otwarte. Ludzie padali sobie w objęcia, w knajpach serwowano darmowe piwo. Bundestag przerwał posiedzenie.

Zobacz unikalne zdjęcia z upadku berlińskiego muru